Een uitvaart die ik nooit meer zal vergeten

Uitvaartbegeleider is geen beroep waarbij je je werk op kantoor kan achterlaten. Je neemt de gebeurtenissen mee naar huis, het blijft bij je.

Zo denk ik nog vaak aan een hele bijzondere uitvaart. Ik kreeg een melding van een echtpaar waarbij de zwangerschap van hun ongeboren kindje werd afgebroken. Hun kindje was niet levensvatbaar en dat moest binnen 24 weken besloten zijn, anders kon de zwangerschap niet worden afgebroken.

De vrouw is uiteindelijk met hulp van wee-opwekkende middelen bevallen van een meisje en in het ziekenhuis hebben ze meteen afstand van haar gedaan. Alles zat er bij het meisje op en aan, een echt mensje. Ik heb het meisje zelf gezien toen ik haar met mijn collega ging ophalen in het mortuarium. Wij hebben het meisje kleertjes aangedaan en in een mooi, wit kistje gelegd. Diezelfde dag konden we haar meenemen, bij ons in de auto. Het was maar een klein kistje.

Wij hebben haar overgebracht naar het crematorium, waar we nog foto´s hebben gemaakt van het kistje met een roos erop, want zo heette ze: Roos. Daarna hebben we het kindje overgedragen. Ik ben hierna nog diverse maanden bij de familie geweest voor nazorggesprekken. Ik vond het knap hoe ze er mee omgingen en ondanks hun verdriet rustig waren gebleven.

Het viel vooral op dat het mijzelf heel erg bezighield. Het was erg heftig en het heeft diepe impact op mij gemaakt. Het is nu zeven jaar geleden, maar ik kan het visueel nog zo voor me halen. En dan denk ik: Hoe had de zevenjarige Roos nu geleefd?

Uitvaartbegeleider is niet zomaar een beroep. Je moet er weerbaar voor zijn, passie voor voelen, maar je moet ook je gevoel kunnen uiten naar een collega of een partner.

Achter de uitvaartbegeleider die hard aan het werk is op de dag van de uitvaart zit ook gewoon een mens. Een mens met emoties, die ook dingen moet verwerken. Het is voor een uitvaartbegeleider niet eenvoudig: ‘Dat was er weer een, op naar de volgende’. Het blijft bij ons.